Polyneuropathie

Geachte toehoorders, tot u spreekt een polyneuropaat. Ja, welkom – en niet voor het eerst – in Bobs Medisch Hoekje. Tijdens mijn omzwervingen in de medische wereld ben ik alweer op een nieuwe term gestuit: polyneuropathie. Die had ik nog nie.
Ik heb nu het kwartet volgemaakt. Eerst was er de atriumfibrillatie (boezemzwabberen), toen de Ziekte van Menière, toen het glaucoom (Groene Staar) in het linkeroog en nu dan de zenuwaandoening polyneuropathie. Kleine zijwegen als een vergrote prostaat en langzaam oprukkende Grijze Staar in het andere oog laat ik maar achterwege. En dan zwijg ik ook nog over Het Leven Zelf, waar een mens immers aan doodgaat.
Ik ben dol op al die nieuwe termen. Polyneuropathie kan zich voegen bij cataract, biopsie, sialolithiasis, epictetus (o nee, dat is een Griekse filosoof), kamerwater, cardioversie, glandula parotis en glandula submanibularis.
Ik was op bezoek in het Rotterdamse Duizeligheidscentrum. Mei vorig jaar waren de duizelingen van Menière na 3,5 jaar afwezigheid weer terug. Niet zo heftig als daarvoor, toen ik bij een aanval zwalkend en brakend over straat ging (een schijnbare dronkemansgang), me overal aan vastklampend om daarna een uurtje of acht plat op mijn rug te liggen in een liefst donkere kamer. Nu heb ik maar één keer hoeven kotsen. Dat was ook de enige keer dat ik verdriet had, omdat die aanval het bezoek van een van ver gekomen vriend verpestte.
In het Duizeligheidscentrum werd ik verwelkomd door mijn kno-arts, een neurologe en een co-assistent. Ik stond op een wachtlijst en was na drie maanden aan de beurt. Intussen waren de aanvallen al een week of zeven uitgebleven. Dus wat deed ik daar nog? Ik kwam er al snel achter dat mijn aanwezigheid toch zin had.
De neurologe bestookte me met allerlei heldere, ter zake doende vragen. Ik genoot daarvan. Ook voerde zij kleine proefjes uit. Ze zette een stemvork op mijn knie en ik voelde de trillingen. Ze zette die stemvork op mijn ontblote voet en ik voelde niets. Na nog wat proefjes was de conclusie: polyneuropathie. De zenuwuiteinden deden niet meer wat ze moesten doen.
Ook werd ik naar een ademhalingscoach verwezen, omdat mijn ademhaling ‘te hoog’ was, de hoedanigheid van een zich druk makend persoon. Een stresskip, nu ja, een stresshaan. Nooit gedacht dat ik dat was, maar het is me bij nader inzien duidelijk dat ik dat wel degelijk ben. De duizeligheden hadden meer dan één oorzaak.
Ik was blij met de diagnose. De duidelijkheid ervan had iets van een openbaring. Dan maar een polyneuropaat. Bij het afscheid bedankte ik de aanwezigen omstandig voor hun helderheid. Ik gebruikte zelfs het woord fantastisch. Achteraf denk ik dat de onverdeelde aandacht die ik van die mensen kreeg, bijdroeg aan de euforie.
Intussen heb ik al een tweede onderzoek gehad: een EMG. Zo kon ik elektromyografie aan mijn verzameling toevoegen. Je krijgt stroomstootjes op benen en armen om te bepalen wat je zenuwuiteinden doen. Het was een mini-elektrocutie die gemakkelijk was te doorstaan. Opgelucht stapte ik naar buiten, waar de zon scheen.

Bob Frommé