Købnhavn

De zeer sterke serie Borgen (Netflix) over machinaties in de – Deense – politiek is terug met een nieuw seizoen. Ik heb het opnieuw met graagte bekeken. Een jaar of acht geleden, toen het vorige seizoen net achter de rug was, reisde ik voor de krant naar Kopenhagen om een flamencovoorstelling te zien. In een volle bus reed ik naar het theater en hoorde ik om me heen het Deens uit Borgen.
Ik had het niet erg gevonden nu Brigitte Hjort Sørensen of Sidse Babett Knudsen tegen te komen. Liefhebbers van de serie weten dat zij tv-journaliste Katrine Fønsmark en premier Birgitte Nyborg speelden. Prachtige actrices. Ja, maar vlak ook Pilou Asbæk niet uit, toentertijd Kasper Juul in de serie. Er deden ook goede mannen mee, zoals nu weer.
Ik ben niet geneigd op tv-bedevaart te gaan. Ik ga echt niet naar het hotel uit Fawlty Towers, het landhuis uit Brideshead revisited of de golvende weide uit de Teletubbies, maar nu ik in die Kopenhaagse bus zat, wilde ik toch wel langs de Burcht komen, het Deense parlementsgebouw dat zo vaak te zien is in Borgen. En verdomd, ik kwam erlangs!
Althans, dat dacht ik, hoewel het machtige gebouwencomplex er niet helemaal hetzelfde uitzag als in de serie. Een moeder met kind naast me legde me uit hoe het zat. Het shot dat je in Borgen ziet, is genomen vanaf de voorkant, waar de hoofdingang is. Die kant was nu niet in beeld. Vanuit de bus zagen we de zijkant. Maar het was de burcht, zoveel was zeker.
Ik vertelde de vrouw dat de serie in Nederland geliefd was. Nu, dat was in Denemarken niet anders. “Je krijgt het idee,” zei de vrouw, “dat het werkelijk zo toegaat in de politiek. Zonder dat het saai wordt. En dat heb je niet vaak bij tv-series.”
Op de abri’s waar we langsreden, meende ik op posters mijn favoriet Katrine te herkennen. “Ja,” zei de vrouw, “ze is ook actief op het toneel. En met succes.”
Toen ik was uitgestapt, bekeek ik de poster die ik bij het opstappen had gemist. Brigitte Hjort Sørensen speelde de hoofdrol in Pigen med paraplyerna. Ik begreep dat het stuk was gebaseerd op Les parapluies de Cherbourg, die muziekfilm uit de jaren zestig met Catherine Deneuve.
Maar wat is pigen? Ik vroeg het een Deen. “Meisje.” Ah, Het meisje met de paraplu. Ik moest pigen aanwijzen, want zoals ik het uitsprak, was het geen Deens. Uit de mond van de Deen klonk het meer als pien. En med klinkt niet als med, maar als milth (met Engelse th).
De Denen staan dicht bij ons, maar ik ken geen taal die onnavolgbaarder is dan de hunne. Geen taal is zo’n binnensmonds gemompel als het Deens. Het klinkt alsof iemand zojuist heeft gegorgeld met azijn en de spraak niet helemaal meer machtig is.
Maar in een bus vol Denen zitten is heerlijk. Die vreemde klanken gaven me de illusie dat ik in een aflevering van Borgen zat.

Bob Frommé